Dwujęzyczność można rozumieć na dwóch poziomach: indywidualnym i społecznym (lub społecznym). Dyskusje na temat indywidualnej dwujęzyczności wykorzystują ją jako punkt odniesienia i zwykle koncentrują się na takich cechach, jak wiek produkcyjny, poziom biegłości, dominacja językowa i umiejętności. Często cechy te są w dużej mierze usuwane z szerszego kontekstu społecznego i nie uwzględniają społeczności terminologicznej. Z drugiej strony dwujęzyczność społeczna odnosi się do sposobu, w jaki wiele terminologii jest używanych w społeczności i przez nią. Przykładem dwujęzyczności społecznej jest dostępność gazet i innych mediów drukowanych w więcej niż jednym języku.
Innym częstym przykładem w Stanach Zjednoczonych jest sytuacja, gdy język ojczysty jest językiem mniejszości innym niż terminologia stosowana w szkole (tj. Język angielski w większości). Dwujęzyczność społeczna jest często określana jako diglosja, co wskazuje na użycie dwóch terminologii w społeczności, w której oba języki pełnią różne funkcje. Należy zauważyć, że nie wszyscy ludzie w społeczności Diglossic są dwujęzyczni.
Możliwe, że dwie grupy jednojęzycznych żyją w społeczności, w której dwujęzyczność jest rzadka, jak we współczesnej Szwajcarii. Aby zrozumieć diglosję i dwujęzyczność społeczną, pomocne jest zbadanie, co rozumie się przez języki większości i mniejszości, nazywane czasami językami wysokiego poziomu (status) i języków niskiego poziomu (status). Terminologia większości to język używany przez większość populacji, ale co ważniejsze, jest to dialekt o najwyższym prestiżu społecznym, gospodarczym i politycznym.
Terminologia większości jest również często postrzegana przez osoby posługujące się językiem większości i mniejszości jako klucz do sukcesu edukacyjnego i gospodarczego. Takie postrzeganie może przyczynić się do utraty języka mniejszości wśród osób dwujęzycznych. Język mniejszości jest zatem mniej szanowanym dialektem o mniejszym zastosowaniu politycznym i ekonomicznym niż język większości.
