Wszystko zaczęło się od radia
Nadawanie zostało pierwotnie opracowane jako sposób na sprzedaż radia przez firmy. Kiedy jednak podmioty gospodarcze zdały sobie sprawę, że wiele gospodarstw domowych słucha radia przez znaczną część dnia, zaczęły badać to medium jako sposób na dotarcie z przekazem do mas. Jeśli ktoś musi wybrać jedno wydarzenie, które rozpoczęło erę transmisji radiowych, to prawdopodobnie byłby to program radiowy nadawany przez stację WEAF w Nowym Jorku 28 sierpnia 1922 r. Była to dziesięciominutowa reklama podmiejskich mieszkań. Przez Boże Narodzenie tego roku, kilka głównych nowojorskich domów towarowych dołączył do walki i były uruchomione reklamy dla swoich sklepów.
Do końca 20-tych reklama radiowa awansowała w dramatyczny sposób. To było teraz zdominowany przez agencje reklamowe, którzy przejęli kontrolę nad harmonogramami poprzez zakup dostępnego czasu antenowego i sprzedaży go do swoich klientów. Oni również obsługiwane twórcze aspekty reklam i programów, a nawet w rzeczywistości stworzył całą serię, które zostały zaprojektowane, aby sprzedać jeden produkt lub inny. Te wysiłki utorowały drogę do genezy reklamy telewizyjnej, która rozpocznie się w kilku kolejnych dekadach.
Era pojedynczego sponsora
Pełny czas telecasting nie naprawdę wziąć udział aż do 1948 roku, ponieważ zajęło to długo dla Stanów Zjednoczonych, aby odzyskać od depresji i II wojny światowej. W tym czasie liczba odbiorników telewizyjnych osiągnęła masę krytyczną niezbędną do uznania jej za medium, które może dotrzeć do mas. Jak telewizja była całkowicie nowe zjawisko – tj. oferuje zarówno dźwięk i ruchome obrazy, przemysł reklamowy przeniósł się do tej areny ostrożnie, ponieważ nie byli pewni, jakie metody będą działać najlepiej do promowania swoich klientów produktów w telewizji. Innymi słowy, powinno to być nadal traktowane jako reklamy radiowej, ale z obrazami rzucił w lub byłoby zupełnie nowe podejście musi być podjęte w celu osiągnięcia publiczności telewizyjnej w sposób znaczący i skuteczny?
Po badaniach i wielu ankietach, agencje reklamowe określiły, że najbardziej skutecznym sposobem dotarcia do konsumentów z silnym przesłaniem byłoby stworzenie pokazów, które charakteryzują się jednym produktem lub linią produktów z jednej firmy. Z tej koncepcji powstały typowe programy telewizyjne z lat 50-tych, w tym takie tytuły jak Kraft Television Theater, Colgate Comedy Hour, i Coke Time. Podobnie jak w przypadku radia, te programy telewizyjne zostały wyprodukowane przez agencje reklamowe dla swoich klientów, a nie studia, jak jest powszechną praktyką obecnie.
Ta praktyka działała naprawdę dobrze dla klientów przez jakiś czas. Ale jak telewizja zyskała większą popularność i było więcej ludzi oglądających go, sieci telewizyjne były podnoszenie kosztów prowadzenia działalności gospodarczej (tj. więcej gałek ocznych = więcej całkowitych dolarów wydanych na dotarcie do nich wszystkich) i to ciśnienie w górę na koszt dostarczenia produkcji w telewizji (plus stale rosnące koszty tworzenia nowych treści) wymusiło ogromną zmianę w relacji wszystkich stron: agencje reklamowe, klientów / sponsorów i sieci telewizyjnych. Rozwiązanie musiało zostać znalezione, jeśli to bardzo potężne medium reklamowe miało być nadal opłacalne dla sponsorów.
Wprowadź Era Magazine Concept Reklama
NBC wykonawczy Sylvester L. „Pat” Weaver wymyślił rozwiązanie, które będzie działać i będzie również bardzo korzystne dla sieci. Wprowadził „koncepcję magazynu” reklamy telewizyjnej. W tym układzie, sponsorzy będą kupować bloki czasu (zazwyczaj jedna do dwóch minut) w programie, a nie być sponsorem dla całego programu. Pomysł ten pozwoliłby na różnorodność sponsorów – do czterech był numer wyobrażony – na pokaz. Jak magazyn, sieci teraz kontrolować zawartość jako nie jeden reklamodawca będzie „własny” konkretnego programu.
Jak wszystkie nowe pomysły, ten jeden był początkowo oporny przez Masison Avenue, ale po trochę eksperymentów, okazało się, że ta metoda będzie działać bardzo dobrze dla różnych firm pakowanych towarów produkujących cornucopia nazw marek, takich jak Procter and Gamble z takich różnych produktów, jak Tide (proszek do prania), Crest (pasta do zębów), i Jif (masło orzechowe).
Przez 1960, pojęcie magazynu zdominował reklamy telewizyjnej, jak to ma od tamtej pory. Zamiast polegać na identyfikacji publiczności z konkretnym show, sponsorzy teraz rozprzestrzeniać swoje wiadomości w całym harmonogramie, starając się dotrzeć do jak największej liczby konsumentów, jak to możliwe. Zdolność do rozprzestrzeniania ich dolarów reklamowych na dotarcie do szerszego segmentu populacji okazało się bardzo skuteczne dla sponsorów. Gdzie kiedyś byli zamknięci w określonym bloku czasowym codziennie lub co tydzień w danej sieci, mogli teraz wybrać czasy i sieci, gdzie chcieli, aby ich wiadomość była widoczna.
Ta ewolucja magazynu koncepcji reklamy jest naprawdę narodziny większości nowoczesnej reklamy telewizyjnej. Jednym z wyjątków jest infomercial, który jest naprawdę powrotem do sponsorowanego modelu show używanego w pierwszych dniach reklamy telewizyjnej.
